Bekir Çoban-zade
«Tatarlıq içün ölemiz moyun
bukib,
Kimse soramay azğana közcaş
tökib»
(«Kimse bilmiy», Lozanna, 1920)
Bekir
Çoban-zade
«On yaşımda kiçkene çoban
edim,
Yaylâ astında çalaşım qurğan
edim.
Ava açıq, kok yuksek, ruzgâr
taya,
Aydın, ayrı korüne dağlar,
qaya…
Uzaq yoldan ötkrn atnıñ ayaq
sesin,
Yaş ozenniñ qır astında şay
ötmesin,
Men bir qırğa uzanır, diñler
edim,
Baraqlarman, quşlarman çıñlar
edim.»
(«Keleler», 1922, Aqmescit)
Bekir
Çoban-zade
«Oy suvuq şu ğurbet, ateşsiz,
suvsız!
Turmuşı bizlerge göñülsiz,
cırsız.
Tavlarnı qarayman, Çatırğa
oşay,
Közlerim caşara, qalbim
cımşay.»
(«Oy suvuq şu ğurbet!»,
Budapeşt, 1918)
Amdi
Giraybay
«Qarşımdaki büyük tatar menden
ne umüt ete,
Büyük Çelebicihan, antıñ meni
her kün titrete,
Antıñ içün çalışmasam,
milletim içün canmasam,
Seniñ antıñ oğrunda ölümni
borc sanmasam,
Tatarlığım qalay etip, sizge
isbat etermen?»
(«Men de ant ettim»)
Amdi
Giraybay
«Tatarnıñ da öz tili bar,
süygüsi bar, zevqı bar,
Mane, masal, çıñları bar –
çeçekli bir teren car.
Başqa tilmen, başqa zevqlı
cırnı tatar cırlamay,
Göñli coşmay, cüreginden “ah
canım” dep dıñlamay»
(«Tatar
şairlerine», 1921)
Комментариев нет:
Отправить комментарий